Een ode aan alle reizigers onder ons #10
Zó, ik had even de behoefte om mijn laatste werkdag af te sluiten met een blog over the real life of a digital nomad nogmaals. Want deze week kwam ik tot een mooi besef.
Zo’n 14 maanden geleden (maart 2022) stapte ik zelf het vliegtuig in, met bestemming Bali zonder retourticket. Ik dacht gewoon even hierheen en dan vanuit hier mijn reisplannen uitstippelen. Eindstand: mei 2023 nog steeds in Bali. Mijn (huur)huis in Nederland opgezegd, mijn familie opgebeld en toen was het ineens wel heel echt. Wat kun je veel opbouwen in een jaar tijd. Nieuwe vriendschappen, een kijkje in een andere cultuur, maar ook een mooi besef dat wij het in Nederland ZO goed hebben. Een warm bad!
Maar hier wilde ik niet naar toe met mijn verhaal… want een paar dagen geleden had ik een housewarming van een vriendinnetje uit Engeland, die naar Bali is verhuisd.
Het klinkt voor mij nu zo normaal. Iemand die ook in Bali komt wonen, gewoon even alles achterlaat en hier blijft plakken. Welcome by the club! Maar hoe super stoer is het eigenlijk als je gewoon besluit een nieuwe richting te bewandelen? Die helemaal past bij jou. Dat vind ik echt heel GAAF! En het is niet voor iedereen weggelegd.
Toen ik net in Bali aankwam, had ik veel struggles met vrienden maken, vrienden gedag zeggen en HALLO waarom komt en gaat iedereen toch altijd?! Dan heb je net wat lieve mensen ontmoet, en dan besluiten ze om weer naar een nieuw land te gaan (of naar NL terug). En the circle repeat again. WAAR MAAK IK VRIENDEN? En ik heb stiekem gewoon geen zin om energie te steken in mensen die na een paar weken weer vertrokken zijn. Maar ja, ik wil ook mensen om mij heen.
Zo ook mijn vriendin uit England. Ze zei een paar dagen geleden: “Ik moet gewoon weer wat nieuws opbouwen hier in Uluwatu. Ik ken nog weinig mensen en heb alleen jullie”. Ik bedoel ik heb de luxe dat ik Ardin hier heb ontmoet en daardoor altijd een safe space heb, maar wat als je gewoon even helemaal alleen woont in Bali? En je familie zo ver weg is? En eigenlijk ook nog op zoek moet naar werk? En je soms gewoon even niet zo lekker in de wedstrijd zit? En je eenzaam voelt? Ik bedoel maar, het klinkt allemaal makkelijk. Huppa, koffer pakken en het avontuur tegemoet. Maar er gebeuren zoveel dingen achter de schermen waar veel mensen niet van afweten. En dat wil ik ook graag delen.
Dit soort stappen zijn fantastisch mooi, omdat het mij (en andere vriendjes hier) verrijkt op heel veel vlakken, maar het kan ook eenzaam zijn. En spannend. En eng. En wij zijn ook gewoon mensen die tegen problemen aanlopen. Ik zei laatst tegen een vriendin: “Nu ben ik in Bali, en raak ik nog steeds vaak overprikkeld”. Ja, maar je neemt jezelf gewoon overal mee naar toe. Het betekent natuurlijk niet dat als je je spullen pakt dat je ineens een nieuw mens bent. Nog steeds hetzelfde mens, maar in een ietwat warmer, losser jasje. Waarbij de touwtjes wat losser worden gelaten. En je daardoor juíst in je eigen valkuilen stapt.
Oh, het leven is zo’n mooi proces. Vallen, opstaan, rondje draaien, valkuil in, valkuil uit, nieuwe perspectieven, vriendjes missen (ik mis mijn dutchies) en oh, ik droomde vanochtend zelfs dat ik mijn moeder aan het helpen was in de moestuin. En daarna ging lunchen samen met mijn zus. Verse broodjes van de bakker. MET KAAS. Met KAAAAAAAAAAAAS.
Zonnige knuffel,
Nona
