Digital Nonadje in Bali #6
Het leed dat oorontsteking en verbranden voeten heet! Maar daarover later meer…
Het is dinsdagmiddag en daar lig ik. Ik heb besloten om mijn wimpers te laten doen, iets wat ik nooit zou doen. Maar ineens heb ik de smaak te pakken, want het is wel heel lekker om de zee in te springen, zonder je zorgen te maken over enige make-up.
Met goede voorbereiding lag ik daar dan. Een heerlijke podcast, een meditatie en wat rustgevende muziek om mijn twee uur door te komen. Was ik even vergeten om alles in de wachtlijst in Spotify te zetten. Eindstand: ik heb vandaag 3 keer naar dezelfde podcast geluisterd (want ik kon niet op mijn telefoon, dus alleen met blinde ogen op repeat drukken). – hoera! Dat is weer écht iets voor mij. En wat ik ervan heb geleerd? DAT IK ECHT WIL BEGINNEN MET MANIFESTEREN (of ik doe dat denk ik al, maar nog niet met de juiste skills). Want ik word nu eenmaal snel enthousiast en wil natuurlijk alles meteen in praktijk brengen.
Na mijn beautymiddag, besloot ik nog even snel avondeten te scoren voordat ik een nieuwe werkmeeting inging. Mijn favoriet is geroosterde kip met ratatouille bij een kippenbar in de straat. Daar stond ik dan, gezellig aan de praat waarbij ik vergat dat ik een meeting had. Ik snel op de scooter naar huis, kom ik thuis in een grote ravage (want Jeppy verveelde zich wel heel erg thuis), 2 minuten te laat voor mijn meeting met mijn kip in mijn handen. Back to normal Nona. Even snel een degelijk vestje aantrekken, want om nou in mijn zomer jumpsuit voor de camera te springen… En nu kon ik ook al geen schrift vinden, dus het eerste beste boekje wat ik kon vinden gooi ik naast mijn laptop en daar zit ik weer. Helemaal niet chaotisch hoor, nee zeker niet. Sommige mensen werken normale uren achter hun laptop, gewoon zoals het “hoort”. Maar ik werk “wanneer ik er zin in heb”. Dat betekent natuurlijk niet dat ik nooit werk, maar ik werk graag op momenten dat ik er lekker in zit.
Zo is het nu bijvoorbeeld 18:45pm en besloot ik voor een klant aan de slag te gaan. Ik mag voor een klant een nieuwe website opzetten, uitbesteden en content vullen. Daar ga ik van “aan”. Ik vind het fantastisch om een vliegende keep te zijn tussen verschillende soorten werkzaamheden. Lekker in mijn creatieve bubbel duiken. Inspiratie komt op de meest gekke momenten!
Maar dit gaat natuurlijk helemaal niet over mijn afgelopen week in mijn “weekblog” dus nu weer even terug naar de orde van de dag. Ik ben jarig geweest en heb er een écht feestje van gemaakt! Al maanden keek ik uit naar mijn lievelings cacao smoothiebowl bij Zest, een fantastische plek met uitzicht op de jungle. Kom ik daar aan, had ik er ineens geen zin meer in. NONAAAAAAAAAAAA. Je had er zo’n zin in. Maar goed, toen ben ik naar ecstatic dance gegaan. Ecstatic wat? Ja, dat is tegenwoordig mijn favoriete bezigheid. Dansen op blote voeten, helemaal in je eigen bubbel. Genieton!
En nu kom ben jij eindelijk bij het stukje het leed dat oorontsteking heet (en bloten voeten)
Het is weer eens zover… Mijn lange tocht naar Denpasar met de Gojek is begonnen (dit is een scooter die je van A naar B brengt voor een klein prijsje) zelf zie ik het namelijk nooit zitten om in het drukke verkeer lange afstanden te rijden. Mijn eerste stop op deze tocht was de immigratie, één keer in de twee maanden is het namelijk tijd om mijn visa te verlengen. Kom ik daar aan, sta ik helemaal bij de verkeerde locatie. Oh VISA MENEER, waarom plan jij mij ineens bij een andere locatie in? Aan mensen zoals Nona moet je dat altijd even vooraf melden en niet gewoon het adres wijzigen op een brief. Nou goed, dan maar door naar mijn tweede afspraak, namelijk het ziekenhuis voor controle.
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis, krijg ik weer een heerlijke toeristen-behandeling waarbij ik eerst 2 miljoen (140 euro) moet aanbetalen voordat ik überhaupt gecheckt kan worden, en wat er dan overblijft, krijg ik terug. Prima systeem, maar ik word er altijd een beetje kriebelig van, want eerst zien en dan betalen en niet andersom. Maar goed, na zo’n 5 minuten in de afspraak kwam er een conclusie dat mijn oorontsteking te groot is om verder te onderzoeken, dus na een lijstje met de zoveelste antibiotica stap ik de deur weer uit. Ging ik hiervoor zo’n 50 minuten achterop de Gojek? Love Life!
Tijdens mijn rit naar de volgende bestemming: de JUISTE immigratie, had ik echt dikke vette honger. Want ik was ineens vergeten te ontbijten ‘s ochtends. Dat vind ik nou echt dom van mezelf. Het is zó warm in Bali, dat eten wel echt een must is om warmte te verdragen. Tijdens mijn lange wachtrij bij de immigratie kon ik gelukkig een soto ayam en een juice op straat eten, waardoor mijn leed wel wat meer werd verzacht. Na zo’n 4 uur onderweg te zijn geweest, kwam ik thuis.
En toen verbrande ik WEER mijn voeten. Want kleine Jeppy the Kneppy speelt graag buiten met zijn vriendjes. En dat mag van mij. Maar er zijn ook onaardige honden die soms even de wijk binnensluipen. Net na mijn meditatie hoor ik héél veel geblaf en gehuil, dus zonder erbij na te denken ren ik keihard naar buiten om te kijken of Jeppy en zijn vriendjes oké zijn. Op mijn blote voeten over de hete straten. En dat heb ik geweten ook.
Ik wist niet waar ik heen moest met mezelf toen ik – zonder erover na te denken – een heel eind over het vuur had gerend. Maar mijn instinct had gelijk, want er was inderdaad een dikke ruzie op straat. Jeppy stond heel stoer te blaffen naar het spektakel, maar was gelukkig ongedeerd. Hij wel! 😉 Want mama zit nu met haar verbrande voeten in een band met water de pijn te verzachten. Love life 2.0.
Tot de volgende!
Zonnige knuffel,
Nona
