Houden van #17
Houden van… Ik realiseerde mij deze ochtend dat ik meer en meer van iets kan houden.
Ik realiseerde mij ook deze ochtend dat kleine Jeppy bijna een jaar geleden mijn huis binnen kwam wandelen. Een klein hondje in de regen. Ik droomde ervan om en hondje te krijgen, maar ja… reizen etc. verantwoordelijkheid. Maar toen precies die ochtend zaten wij in BGS (koffietent), we hadden het over een hondje. We hadden een paar hondjes op het oog maar we hadden de knoop maar niet doorgehakt. Ik voelde mij soms best eenzaam hier in Bali. Zo ver weg van alles en iedereen en een hondje zou perfect zijn. We besloten om te gaan surfen en even surfkleding thuis op te halen… totdat jij daar stond te wiebelen. Ik was ZO overdonderd. Klein vrolijk monstertje, wie ben jij? Kwam jij nou gewoon even ons leven een stukje mooier maken? En dat terwijl ik eigenlijk soms nog best bang voor honden was.
WAS. Want vandaag had ik bijna een traan gelaten van trotsheid toen ik op het strand liep. Met Jeppy. Alleen. Zonder leash. Op een strand waar héél veel honden zijn. Als #trotse #zelfverzekerde dogmom liep ik gewoon op het strand. Niemand komt aan Jeppy. En dit gaf mij twee inzichten. Of eigenlijk 3!
- Ik voel dat ik steeds meer van mezelf begin te houden, want ik kan zulke trotsheid, blijheid voelen naar mezelf toe. Soms moet ik gewoon huilen omdat ik zo trots ben op mezelf.
- Ik ben zo trots op kleine Jeppy de Kneppy!!!!!
- Ik heb mijn hondenangst overwonnen. Ik doe het gewoon. Ik ben door de angst heengegaan, ik heb het flink gevoeld, maar ik heb het ook gewoon OVERWONNEN.
Daarnaast wil ik nog een #houdenvan delen. Hoeveel ZOKLAARMEE/liefde ik wel niet heb gevoeld voor Bali de afgelopen maanden is groot. Soms wilde ik heel snel terugrennen naar mijn roots. Even aarden in Nederland. Want, is dit wel een normaal leven wat ik heb? En waarom ben ik zo anders dat ik per se hier wil zijn? En wil ik echt carrière maken in de marketing? En waarom groeit iedereen, maar in z’n bedrijf, en ik ben een beetje aan het lummelen hier.
Maar nee. Ik doe wat goed is voor mij. Hoe vaak ik wel niet in de 8e versnelling heb geleefd de afgelopen jaren is ENORM. Mijn motto is nu Less is More, en vroeger was het: More is More. Denk ik, ik had dit natuurlijk niet als motto, maar zo voelde het leven wel. Ik wil alles zo snel mogelijk bereiken. Geen tijd te verliezen. Met burn-out als gevolg 🙁 en ik besefte mij de afgelopen maanden dat ik zoveel levens in mijn 26 jaar al heb geleefd. Soms voel ik mij al 35. Ik heb voor mijzelf al zoveel bereikt en overwonnen. En nu…ja, nu heb ik natuurlijk ook nog steeds een hoop dromen & doelen, maar diep in de kern wil ik gewoon gelukkig zijn. Gelukkig en gezond. En langzaam naar mijn passies toe bewegen en dit werkelijkheid maken.
Maaaaaaaaaaaaaar eerst lekker naar Nederland over 16 nachtjes, kerst thuis vieren en dan zien wij wel weer. DAAAR HEB IK ZIN IN! En Jeppy gaat logeren bij een vriend, die ook 2 hondjes heeft. Dus hopelijk wordt dat een gezellig logeerpartijtje voor hem. 2+ maanden.
Lieve zonnige knuffel,
Nona
